Ως ενούρηση χαρακτηρίζεται η συστηματική απώλεια ούρων από το παιδί –στο κρεβάτι ή στα ρούχα– ακούσια. Ο φυσιολογικός ημερήσιος έλεγχος της λειτουργίας της κύστης αποκτάται στην ηλικία των 2-3 ετών, ενώ ο νυκτερινός έλεγχος επιτυγχάνεται φυσιολογικά μεταξύ του 3ου-7ου έτους ζωής. Πρόκειται για ένα σύμπτωμα που αφορά στο 2-20% των παιδιών με μια σαφή υπεροχή των αγοριών.
Πώς νιώθει το παιδί…
Ανεξαρτήτως αν το παιδί δεν απέκτησε ποτέ τον έλεγχο της ούρησης (πρωτοπαθής ενούρηση) ή τον έχασε (δευτεροπαθής), γεγονός παραμένει ότι νιώθει άσχημα και ντρέπεται γι’ αυτό που του συμβαίνει. Συχνά, μάλιστα, αποφεύγει ορισμένες δραστηριότητές του, όπως π.χ. να κοιμηθεί στο σπίτι ενός συμμαθητή του, να πάει εκδρομή ή κατασκήνωση, από το φόβο της απώλειας ούρων. Συχνά απομονώνεται από τους φίλους του ή γίνεται επιθετικό. Η κατάσταση επιβαρύνεται από τυχόν αρνητικά σχόλια ή επίπληξη από το οικογενειακό περιβάλλον.
Η αιτιολογία είναι συχνά πολυπαραγοντική. Συχνά τα αίτια είναι ψυχογενή. Από παθολογικής απόψεως, η ενούρηση μπορεί να οφείλεται σε ανατομικά ή λειτουργικά προβλήματα της σπονδυλικής στήλης (δισχιδής ράχη), του ανώτερου αναπνευστικού (υπερτροφικές αμυγδαλές) της ουροδόχου κύστης (νευρογενής κύστη ή κυστεοουρητηρική παλινδρόμηση) ή σε δυσλειτουργία του μηχανισμού ρύθμισης της νυχτερινής παραγωγής ούρων (νυχτερινή πολυουρία).
Η διαγνωστική προσέγγιση περιλαμβάνει τα κάτωθι:
- Ιστορικό (ερωτηματολόγιο, Ημερολόγιο ούρησης)
- Κλινική εξέταση
- Υπερηχογράφημα νεφρών -ουρητήρων-κύστης
- Γενική και καλλιέργεια ούρων
- Κυστεοουρηθρογραφία
- Εκτίμηση της λειτουργίας του εντέρου
Η θεραπεία της δυσλειτουργίας του κατώτερου ουροποιητικού καλείται ουροθεραπεία (μη-χειρουργική, μη-φαρμακολογική). Περιλαμβάνει συνιστώσες εκπαίδευσης και επιμόρφωσης του μικρού ασθενούς μα και των γονέων, αναφορικά με τις συνήθειες ούρησης, την πρόσληψη υγρών, τη διόρθωση της δυσκοιλιότητας κ.α. Στα προγράμματα ουροθεραπείας καταγράφεται ποσοστό επιτυχίας 80%!
Πέραν αυτής, συγκεκριμένες παρεμβάσεις αποτελούν η φυσιοθεραπεία, η βιοανάδραση, η χρήση ξυπνητηριού, η φαρμακοθεραπεία (σπασμολυτικά, αντιχολινεργικά). Οι διεθνείς κατευθυντήριες οδηγίες συστήνουν τη σταδιακή προσέγγιση, ξεκινώντας με τη λιγότερο επεμβατική θεραπεία.
Γίνεται, λοιπόν, αντιληπτή η σημασία της υποστήριξης του οικογενειακού περιβάλλοντος στο πρόβλημα του παιδιού. Εάν το παιδί σας εμφανίσει συμπτώματα από το ουροποιητικό, μη διστάζετε να απευθυνθείτε στον Ειδικό Χειρουργό Παίδων. Έχετε κάνει το πρώτο βήμα για τη θεραπεία του παιδιού σας!
