Η δυσκοιλιότητα αποτελεί νόσο που επηρεάζει σοβαρά την καθημερινότητα του παιδιού, προκαλώντας επιπλέον, ιδιαίτερο στρες στην οικογένεια . Στον καθορισμό αυτής συνεκτιμώνται η συχνότητα των κενώσεων, η σύσταση των κοπράνων, η δυσκολία στην αφόδευση, η ύπαρξη συνοδών σημείων (ραγάδα δακτυλίου, αιμορραγία από το ορθό, ουρολοίμωξη).
Πρέπει να εξετάζεται η παρουσία της κλινικής αυτής οντότητας σε καταστάσεις όπου υπάρχει συνδυασμός δύο ή περισσοτέρων από τα παρακάτω ευρήματα για τουλάχιστον δύο εβδομάδες:
- 3 κενώσεις/εβδομάδα
- κενώσεις εργώδεις ή επώδυνες
- σκληρά κόπρανα ή παρουσία κοπρολίθων, που προκαλούν δυσφορία στο παιδί
Η λειτουργική δυσκοιλιότητα συχνά σχετίζεται με αλλαγές στις καθημερινές συνήθειες του παιδιού. Έτσι αποδίδεται σε περιβαλλοντικές ή διαιτητικές αλλαγές (ταξίδι-εκδρομή, έναρξη σχολείου, κ.α.). Μια επώδυνη αφόδευση αποτελεί επίσης ανασταλτικό παράγοντα φυσιολογικών κενώσεων για το παιδί (φοβία της τουαλέτας). Υπάρχει συσχέτιση φαρμακευτικών σκευασμάτων που λαμβάνονται χρονίως από τον μικρό ασθενή με την εμφάνιση δυσκοιλιότητας. Τέλος, ψυχολογικοί παράγοντες μπορεί να εμπλέκονται στην εμφάνιση των συμπτωμάτων, όπως η πιεστική γονεϊκή παρέμβαση.
Στις περισσότερες των περιπτώσεων πρόκειται, λοιπόν, για παροδική δυσκοιλιότητα και υποχωρεί με την κατάλληλη υποβοήθηση:
- διαιτητικές συστάσεις (αύξηση προσλαμβανόμενων υγρών, φυτικών ινών, υδρογονανθράκων)
- εκπαίδευση (προγραμματισμός κενώσεων χωρίς πίεση, μετά τα γεύματα, στάση υποβοήθησης κένωσης εντέρου)
- φάρμακα
Η κατανόηση και συμμόρφωση στις ιατρικές οδηγίες, η υποστηρικτική συμπεριφορά (επιβράβευση ΠΟΤΕ επίπληξη επί αποτυχίας επίτευξης κένωσης) από τους γονείς αποτελούν ΚΛΕΙΔΙΑ για την αντιμετώπιση του προβλήματος σε συνεργασία και επικοινωνία πάντα με τον ιατρό.
Ποιος ακριβώς, όμως, είναι ο ρόλος του Παιδοχειρουργού;
Ο ειδικός Παιδοχειρουργός παρεμβαίνει στην εκτίμηση σημείων, που θέτουν υποψία παθολογικής-οργανικής αιτίας, ώστε να προσφέρει στον μικρό ασθενή την οριστική θεραπεία. Οι πληροφορίες από τη λήψη του ιστορικού (αποβολή μηκωνίου στη νεογνική ηλικία, χρόνος έναρξης και συχνότητα συμπτωμάτων, συνοδά συμπτώματα, σωματική ανάπτυξη) και την κλινική εξέταση συμβάλλουν καθοριστικά στη διαφορική διάγνωση και εντόπιση της παθολογικής αιτίας της δυσκοιλιότητας.
Αν τα συμπτώματα χρόνιας δυσκοιλιότητας ενός παιδιού δε βελτιώνονται, παρά τη διαιτητική προσαρμογή & τη συμμόρφωση στη θεραπευτική αγωγή μετά από ένα εξάμηνο, πρέπει να τίθεται σοβαρή υπόνοια οργανικής αιτίας με παραπομπή στον Παιδοχειρουργό για διερεύνηση με τις απαραίτητες εξετάσεις.
