«Έχει το παιδί μου σκωληκοειδίτιδα γιατρέ;»

Πρόκειται για τη συχνότερη αγωνιώδη ερώτηση του γονέα κάθε φορά που πονάει η κοιλιά του παιδιού του. Πρέπει να θυμόμαστε πως κάθε κοιλιακό άλγος δε σημαίνει απαραίτητα και σκωληκοειδίτιδα, ενώ η σκωληκοειδίτιδα εμφανίζεται πάντα με κοιλιακό άλγος.

Η σκωληκοειδίτιδα είναι το αποτέλεσμα φλεγμονής της σκωληκοειδούς απόφυσης. Η σκωληκοειδίτιδα είναι επείγουσα χειρουργική κατάσταση καθώς η σκωληκοειδίς θα πρέπει να αφαιρεθεί χειρουργικά άμεσα. Η εξέλιξη αυτής είναι η περιτονίτιδα έξοδος κοπρανώδους υλικού και μικροβίων στην περιτοναϊκή κοιλότητα αποτέλεσμα ρήξης της σκωληκοειδούς αποφύσεως. Η περιτονίτιδα είναι μια δυνητικά πολύ επικίνδυνη κατάσταση που μπορεί να απειλήσει ακόμη και τη ζωή του παιδιού .
Ένας απλός κανόνας είναι ότι:
• κοιλιακό άλγος – όχι απαραίτητα πολύ δυνατό από την αρχή –συνεχόμενο, σταδιακά επιδεινούμενο που μπορεί να συνοδεύεται από
• αρχικά χαμηλή πυρετική κίνηση (δέκατα) με εξέλιξη σε υψηλό πυρετό(έως 39°C)
• ναυτία/τάση για έμετο που συνήθως ακολουθεί τον πόνο
• ανορεξία και όψη πάσχοντος, καταβολή ή άρνηση για παιχνίδι
• ανταλγική θέση: Ο ασθενής παίρνει εντός 12ώρου θέση που να πονά λιγότερο. Συνήθως γέρνει προς τα δεξιά με το χέρι πάνω από τη θέση που πονά ενώ δυσκολεύεται στη κίνηση, ακόμα και να ανέβει στο εξεταστικό κρεβάτι.

χρήζει διερεύνησης από ειδικό!
Εάν υποψιάζεστε σκωληκοειδίτιδα με βάση τα παραπάνω θα πρέπει να αναζητήσετε άμεσα ιατρική γνώμη! Προηγουμένως αποφύγετε τη λήψη τροφής ή παυσίπονων. Επίσης καλό θα είναι να αποφύγετε τα ζεστά επιθέματα στην κοιλιά.

Διαδικασία Διάγνωσης

Η διάγνωση της σκωληκοειδίτιδας αποτελεί πάντα μια πρόκληση για τον παιδοχειρουργό.
Παρά την εξέλιξη της τεχνολογίας η διάγνωση παραμένει κλινική με τη συμπληρωματική αξιολόγηση των εργαστηριακών ευρημάτων και του υπερηχογραφήματος κοιλιάς.

Ορίζεται ως η προβολή ενδοκοιλιακού οργάνου (π.χ. έντερο), διαμέσου μικρού καναλιού στη βουβωνική περιοχή. Η συχνότητα της βουβωνοκήλης στα τελειόμηνα νεογνά είναι 1-4%. Στο 60% των περιπτώσεων το πρόβλημα εντοπίζεται δεξιά, ενώ βουβωνοκήλη και από τις δύο πλευρές παρατηρείται στο 10% των περιπτώσεων.

Όσο αναπτύσσεται το έμβρυο, οι όρχεις στα αγόρια ή οι ωοθήκες στα κορίτσια μετακινούνται προς το κατώτερο τμήμα της κοιλιάς συμπαρασύροντας τμήμα του περιτοναίου, (είναι λεπτός υμένα που καλύπτει το σύνολο της κοιλιάς εσωτερικά) με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα κανάλι.

Το κανάλι αυτό με τη γέννηση φυσιολογικά κλείνει. Επί αποτυχίας σύγκλεισης της διόδου αυτής προκαλείται η βουβωνοκήλη.

Προδιαθεσικοί παράγοντες αποτελούν η προωρότητα, η κληρονομικότητα, η κρυψορχία, το σύνδρομο Down.

Κλινικά η βουβωνοκήλη μπορεί να ανακαλυφθεί σε οποιαδήποτε ηλικία. Συχνότερα διαγιγνώσκεται στους πρώτους 6 μήνες της ζωής.

Ο γονιός συνήθως παρατηρεί μια διόγκωση στη βουβωνική περιοχή, όταν το παιδί κλαίει ή σφίγγεται, η οποία υποχωρεί μόλις ηρεμήσει. Πιο σπάνια η διόγκωση αυτή είναι σκληρή και δεν υποχωρεί, παρά μόνο αν το παιδί κοιμηθεί.

Η διάγνωση γίνεται με τη λήψη καλού ιστορικού και την κλινική εξέταση και επιβεβαιώνεται με την υπερηχογραφική απεικόνιση του προβλήματος.

Πρόκειται για επείγουσα κατάσταση, καθώς το προπίπτον ενδοκοιλιακό όργανο έχει «στριμωχθεί» μέσα στο κανάλι με αποτέλεσμα να μην μπορεί να επιστρέψει στην κοιλιά με απαλή πίεση.

Όσο το όργανο παραμένει καθηλωμένο στη θέση αυτή, η αιμάτωσή του επηρεάζεται έντονα με αποτέλεσμα να υπάρχει σοβαρός κίνδυνος νέκρωσης.

Το παιδί στη περίπτωση περίσφιξης είναι ευερέθιστο, ενδέχεται να κάνει εμέτους και να εμφανίσει μετεωρισμό κοιλίας. Η ψηλάφηση της κήλης είναι συνήθως επώδυνη.

Ο ομφάλιος λώρος τέμνεται και απολινώνεται αμέσως μετά τη γέννηση και τελικά αποπίπτει συνήθως σε 7-10 ημέρες. Στο διάστημα αυτό είναι απαραίτητος ο τοπικός καθαρισμός με καθαρό οινόπνευμα για την αποφυγή μολύνσεων.

Μετά την απόπτωση του κολοβώματος του ομφαλίου λώρου μπορεί να παραμείνει ένα τμήμα κοκκιωματώδους ιστού στη βάση.

Είναι η συχνότερη χειρουργική νόσος που προκαλεί έμετο στη βρεφική ηλικία. Είναι αποτέλεσμα της υπερτροφίας του πυλωρικού μυός με προοδευτική στένωση του αυλού του.

Το αίτιο δεν είναι γνωστό φαίνεται πως εμπλέκονται γενετικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες. Το πάσχον βρέφος εμφανίζει περιστασιακά αναγωγές αμέσως μετά το γεύμα. Χαρακτηριστικά, αμέσως μετά τον έμετο το βρέφος δείχνει να πεινάει και σιτίζεται ξανά. Το υπερηχογράφημα κοιλίας είναι η πιο ευαίσθητη και ειδική εξέταση για τη διάγνωση.

Αποτελεί το συχνότερο αίτιο εντερικής απόφραξης στις ηλικίες 6 μηνών – 2 χρόνων. Πρόκειται για την είσοδο, όπως στο τηλεσκόπιο, τμήματος εντέρου εντός παρακείμενης έλικας εντέρου.

Στο 95% των περιπτώσεων είναι ιδιοπαθής, ωστόσο σε ηλικίες >2 ετών υπάρχει συχνά οδηγό σημείο (π.χ. εκκόλπωμα Meckel, πολύποδας) που προκαλεί τον εγκολεασμό. Πρόκειται για υγιές παιδί που ξαφνικά κλαίει έντονα και μαζεύει τα πόδια του στην κοιλιά. Τα επεισόδια αυτά εναλλάσονται με περιόδους ηρεμίας. Αργότερα εμφανίζει εμέτους και κενώσεις σε μορφή «ζελέ φραγκοστάφυλου», λόγω πρόσμιξης αίματος και βλέννης στα κόπρανα.

Τα αποστήματα αφορούν σε συλλογές πύου στους αδένες του πρωκτικού σωλήνα. Τα συρίγγια αποτελούν τις οδούς επικοινωνίας του εσωτερικού του πρωκτού με το δέρμα απ’ όπου παροχετεύεται το πύον των περιπρωκτικών αποστημάτων.

Είναι συχνότερα στα άρρενα βρέφη τα οποία εμφανίζουν τοπικά ισχυρό άλγος, πυρετό. Η φυσική εξέταση αποκαλύπτει οίδημα-ερυθρότητα-θερμότητα στην περιπρωκτική χώρα. Στην περίπτωση ύπαρξης συριγγίου διαπιστώνεται οπή στην περιπρωκτική χώρα με εκροή πύου.

Πρόκειται για μικρή κύστη που εντοπίζεται επί του κόκκυγος πάνω από τους γλουτούς. Αν επιμολυνθεί δημιουργείται απόστημα. Συνήθως αφορά σε νεαρούς άνδρες. Η επίπτωση αυξάνεται με τις ορμονικές μεταβολές της εφηβείας, την ανάπτυξη τοπικά έντονης τριχοφυίας, την καθιστική ζωή, την οικογενή προδιάθεση.

Κλινικά παρουσιάζεται τοπικά οίδημα, ερυθρότητα, πόνος, εκροή πύου – αίματος, οπές όταν υπάρχουν συρίγγια.

Η ομφαλοκήλη αποτελεί βλάβη του κοιλιακού τοιχώματος και οφείλεται σε ατελή σύγκλειση του ομφαλικού δακτυλίου. Μέσα από αυτό το χάσμα προβάλλει περιεχόμενο της κοιλιάς (επίπλουν ή έντερο) μέσα σε σάκο.

Κατά τη γέννηση ο ομφαλικός δακτύλιος είναι φυσιολογικά κλειστός.

Διαπιστώνεται εμφανής διόγκωση από τις πρώτες ημέρες της ζωής στη θέση του ομφαλού, που αυξάνει σε μέγεθος όταν το παιδί κλαίει. Η διάγνωση είναι κλινική.

Το γεγονός ότι μεγαλώνει πολύ στο κλάμα δε θα πρέπει να ανησυχεί τους γονείς.

Στα περισσότερα παιδιά το χάσμα είναι συνήθως μικρό προοδευτικά ελαττώνεται και ο ομφαλικός δακτύλιος τελικά κλείνει έως την ηλικία των 2-4 χρονών. Σε αντίθεση με τη βουβωνοκήλη η ομφαλοκήλη σπάνια προκαλεί περίσφιξη στην παιδική ηλικία.

Παρεμφερής κατάσταση της ομφαλοκήλης όπου το χάσμα βρίσκεται συνήθως μεταξύ ομφαλού και στέρνου.

Αυτό που προβάλλει δεν είναι έντερο αλλά μάζα λίπους (προπεριτοναϊκό λίπος).

Η περίσφιγξη έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να συμβεί σε σχέση με την ομφαλοκήλη, με αποτέλεσμα τη νέκρωση του λίπους και άσηπτη φλεγμονή.